Αντιγράφουμε από το blog του προπονητή Μάριου Δεσποτάκη
Ξεκινώντας το άρθρο αυτό θα πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο ότι οι γονείς των μικρών αθλητών και αθλητριών ενδιαφέρονται πάντα για το καλό των παιδιών τους, πασχίζουν γι αυτά και σίγουρα θέλουν να τα βλέπουν να προοδεύουν σε ότι κάνουν. Η άποψη που καταθέτω παρακάτω αφορά τη σχέση των γονιών με το μπάσκετ και έχει σαν στόχο να βοηθήσει στην σωστή μπασκετική και όχι μόνον ανάπτυξη των μικρών παιδιών. Σε αυτή την ηλικία χτίζεται η νοοτροπία του αθλητή κι ως εκ τούτου όλοι πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί...
Το μπάσκετ χρειάζεται τους γονείς των παιδιών να βρίσκονται κοντά, αρκεί αυτό να γίνεται ελεγχόμενα και σωστά. Η διακριτική παρουσία ενός γονιού στην εξέδρα του γηπέδου, στη διάρκεια ενός αγώνα ή ακόμα και κάποιας προπόνησης, δεν είναι κάτι κακό. Άλλωστε το μπάσκετ δεν είναι «parking» μικρών παιδιών, ώστε να τα παρατάμε εκεί «κερδίζοντας» 2 ελεύθερες ώρες! Το κακό ξεκινάει από την στιγμή που ο γονιός αρχίζει να συμμετέχει ενεργά στην προσπάθεια του παιδιού του, θεωρώντας ότι έτσι το βοηθάει να πάει καλύτερα. Όμως η εμπειρία μου, μου έχει δείξει ότι αυτό έχει καταστροφικές συνέπειες.
Τι ακριβώς συμβαίνει λοιπόν;
Αρχικά οι γονείς αυτοί, έχοντας ή μη σχέση με το άθλημα, συμβουλεύουν τα παιδιά τους κατά την διάρκεια της προπόνησης για το πώς θα ντριπλάρουν, θα πασάρουν ή θα σουτάρουν μέσα στο γήπεδο. Συνήθως οι συμβουλές συνεχίζονται κατά την διαδρομή για το σπίτι και πολύ συχνά είναι ένα είδος μόνιμης συζήτησης μέσα στο σπίτι. Εάν μάλιστα ο μικρός ή η μικρή δείχνει να έχει ταλέντο, τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Ο μικρός εκκολαπτόμενος παίκτης αρχίζει να μπερδεύεται και αυτό γιατί σχεδόν πάντα, οι συμβουλές του μπαμπά δεν έχουν καμία σχέση με αυτές του προπονητή! Αλλά ακόμα και να έχουν, το καλύτερο είναι να τις λέει ΜΟΝΟΝ ο προπονητής.
Σιγά σιγά οι παραπάνω γονείς μεταλλάσσονται σε «προπονητές». Φτάνουν στο σημείο να «κοουτσάρουν» από την εξέδρα και να έχουν άποψη για τα πάντα, την οποία δεν διστάζουν να την εκφράζουν δημόσια! Κρίνουν σχεδόν πάντα τον προπονητή και τις περισσότερες φορές το κάνουν μπροστά στο παιδί τους. Αν μάλιστα νιώσουν ότι ο γιος τους ή η κόρη τους αδικείται τότε είναι ικανοί να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα, όμως το σοβαρότερο θα το έχουν δημιουργήσει στο ίδιο τους το παιδί…
Αν ο νεαρός αθλητής «μπολιαστεί» με το μικρόβιο του «αδικημένου» και μεγαλώσει με αυτές τις αρχές, τότε μπασκετικά και όχι μόνο , θα είναι πάντα προβληματικός και δεν θα μπορέσει ποτέ να λειτουργήσει σύμφωνα με τις πραγματικές του δυνατότητες!Κάποιοι γονείς μάλιστα θέλοντας να εξασφαλίσουν το μπασκετικό «μέλλον» του παιδιού τους, αποφασίζουν να ασχοληθούν με την ομάδα περισσότερο, γίνονται παράγοντες και σίγουρα έχουμε ακούσει πολλές γραφικές ιστορίες σχετικά με αυτό. Αυτό είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση για όλους και φυσικά για το ίδιο το παιδί που πλέον εκτίθεται με όλα αυτά.
Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση και θα αναφέρω ότι έχω την τύχη να γνωρίζω παράγοντες που είχαν παιδιά στην ομάδα που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους και ήταν ΚΥΡΙΟΙ με όλη την σημασία της λέξεως. Έφταναν μάλιστα στο σημείο να αδικούν τα παιδιά τους, για να μην υπάρξει το παραμικρό σχόλιο εναντίον τους! Αυτοί είναι παράδειγμα προς μίμηση και τις περισσότερες φορές μένουν και προσφέρουν στις ομάδες ακόμα και όταν τα παιδιά τους φύγουν από αυτές.
Οι γονείς λοιπόν πρέπει να βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους, να τα βοηθούν όπου μπορούν όμως να μην επεμβαίνουν σε θέματα που 1ον δεν γνωρίζουν και 2ον που πρέπει το παιδί τους να τα καταφέρει μόνο του.Έχω δει μεγάλα ταλέντα να χάνονται επειδή είχαν πάντα την λύση έτοιμη στα χέρια τους και όταν χρειάστηκε να την βρουν οι ίδιοι δεν τα κατάφεραν.
Επίσης έχω δει παιδιά να επιρρίπτουν ευθύνες στους γονείς τους για την αποτυχία τους, μετά από χρόνια, ακόμα και να χαλάνε τις σχέσεις τους μαζί τους. Τα ομαδικά αθλήματα και ειδικά το μπάσκετ λόγω ποιότητας και επιπέδου, δίνουν την δυνατότητα στα μικρά παιδιά να παίρνουν πρωτοβουλίες, να εξασκούν την κρίση και την οξυδέρκεια τους και το βασικότερο να αποκτούν αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Σε όλα αυτά λοιπόν οι γονείς ας μείνουν απλοί θεατές, ας αφήσουν τα παιδιά τους να βρουν το δρόμο τους μόνα τους και ας απολαύσουν και οι ίδιοι την ομορφιά του αθλήματος μέσα από την πρόοδο των μικρών αυριανών μπασκετμπολιστών, χωρίς άγχος, μουρμούρα και εκνευρισμούς.Και μάλιστα, θυμάμαι έντονα πόσο θυμώναμε ως παιδιά, όταν οι μεγάλοι ανακατευόντουσαν στα πόδια μας όταν παίζαμε! Μήπως τώρα κάνουμε το ίδιο στα δικά μας παιδιά;
Δεσποτάκης Μάριος
Basketball Coach
Ξεκινώντας το άρθρο αυτό θα πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο ότι οι γονείς των μικρών αθλητών και αθλητριών ενδιαφέρονται πάντα για το καλό των παιδιών τους, πασχίζουν γι αυτά και σίγουρα θέλουν να τα βλέπουν να προοδεύουν σε ότι κάνουν. Η άποψη που καταθέτω παρακάτω αφορά τη σχέση των γονιών με το μπάσκετ και έχει σαν στόχο να βοηθήσει στην σωστή μπασκετική και όχι μόνον ανάπτυξη των μικρών παιδιών. Σε αυτή την ηλικία χτίζεται η νοοτροπία του αθλητή κι ως εκ τούτου όλοι πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί...
Το μπάσκετ χρειάζεται τους γονείς των παιδιών να βρίσκονται κοντά, αρκεί αυτό να γίνεται ελεγχόμενα και σωστά. Η διακριτική παρουσία ενός γονιού στην εξέδρα του γηπέδου, στη διάρκεια ενός αγώνα ή ακόμα και κάποιας προπόνησης, δεν είναι κάτι κακό. Άλλωστε το μπάσκετ δεν είναι «parking» μικρών παιδιών, ώστε να τα παρατάμε εκεί «κερδίζοντας» 2 ελεύθερες ώρες! Το κακό ξεκινάει από την στιγμή που ο γονιός αρχίζει να συμμετέχει ενεργά στην προσπάθεια του παιδιού του, θεωρώντας ότι έτσι το βοηθάει να πάει καλύτερα. Όμως η εμπειρία μου, μου έχει δείξει ότι αυτό έχει καταστροφικές συνέπειες.
Τι ακριβώς συμβαίνει λοιπόν;
Αρχικά οι γονείς αυτοί, έχοντας ή μη σχέση με το άθλημα, συμβουλεύουν τα παιδιά τους κατά την διάρκεια της προπόνησης για το πώς θα ντριπλάρουν, θα πασάρουν ή θα σουτάρουν μέσα στο γήπεδο. Συνήθως οι συμβουλές συνεχίζονται κατά την διαδρομή για το σπίτι και πολύ συχνά είναι ένα είδος μόνιμης συζήτησης μέσα στο σπίτι. Εάν μάλιστα ο μικρός ή η μικρή δείχνει να έχει ταλέντο, τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Ο μικρός εκκολαπτόμενος παίκτης αρχίζει να μπερδεύεται και αυτό γιατί σχεδόν πάντα, οι συμβουλές του μπαμπά δεν έχουν καμία σχέση με αυτές του προπονητή! Αλλά ακόμα και να έχουν, το καλύτερο είναι να τις λέει ΜΟΝΟΝ ο προπονητής.
Σιγά σιγά οι παραπάνω γονείς μεταλλάσσονται σε «προπονητές». Φτάνουν στο σημείο να «κοουτσάρουν» από την εξέδρα και να έχουν άποψη για τα πάντα, την οποία δεν διστάζουν να την εκφράζουν δημόσια! Κρίνουν σχεδόν πάντα τον προπονητή και τις περισσότερες φορές το κάνουν μπροστά στο παιδί τους. Αν μάλιστα νιώσουν ότι ο γιος τους ή η κόρη τους αδικείται τότε είναι ικανοί να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα, όμως το σοβαρότερο θα το έχουν δημιουργήσει στο ίδιο τους το παιδί…
Αν ο νεαρός αθλητής «μπολιαστεί» με το μικρόβιο του «αδικημένου» και μεγαλώσει με αυτές τις αρχές, τότε μπασκετικά και όχι μόνο , θα είναι πάντα προβληματικός και δεν θα μπορέσει ποτέ να λειτουργήσει σύμφωνα με τις πραγματικές του δυνατότητες!Κάποιοι γονείς μάλιστα θέλοντας να εξασφαλίσουν το μπασκετικό «μέλλον» του παιδιού τους, αποφασίζουν να ασχοληθούν με την ομάδα περισσότερο, γίνονται παράγοντες και σίγουρα έχουμε ακούσει πολλές γραφικές ιστορίες σχετικά με αυτό. Αυτό είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση για όλους και φυσικά για το ίδιο το παιδί που πλέον εκτίθεται με όλα αυτά.
Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση και θα αναφέρω ότι έχω την τύχη να γνωρίζω παράγοντες που είχαν παιδιά στην ομάδα που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους και ήταν ΚΥΡΙΟΙ με όλη την σημασία της λέξεως. Έφταναν μάλιστα στο σημείο να αδικούν τα παιδιά τους, για να μην υπάρξει το παραμικρό σχόλιο εναντίον τους! Αυτοί είναι παράδειγμα προς μίμηση και τις περισσότερες φορές μένουν και προσφέρουν στις ομάδες ακόμα και όταν τα παιδιά τους φύγουν από αυτές.
Οι γονείς λοιπόν πρέπει να βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους, να τα βοηθούν όπου μπορούν όμως να μην επεμβαίνουν σε θέματα που 1ον δεν γνωρίζουν και 2ον που πρέπει το παιδί τους να τα καταφέρει μόνο του.Έχω δει μεγάλα ταλέντα να χάνονται επειδή είχαν πάντα την λύση έτοιμη στα χέρια τους και όταν χρειάστηκε να την βρουν οι ίδιοι δεν τα κατάφεραν.
Επίσης έχω δει παιδιά να επιρρίπτουν ευθύνες στους γονείς τους για την αποτυχία τους, μετά από χρόνια, ακόμα και να χαλάνε τις σχέσεις τους μαζί τους. Τα ομαδικά αθλήματα και ειδικά το μπάσκετ λόγω ποιότητας και επιπέδου, δίνουν την δυνατότητα στα μικρά παιδιά να παίρνουν πρωτοβουλίες, να εξασκούν την κρίση και την οξυδέρκεια τους και το βασικότερο να αποκτούν αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Σε όλα αυτά λοιπόν οι γονείς ας μείνουν απλοί θεατές, ας αφήσουν τα παιδιά τους να βρουν το δρόμο τους μόνα τους και ας απολαύσουν και οι ίδιοι την ομορφιά του αθλήματος μέσα από την πρόοδο των μικρών αυριανών μπασκετμπολιστών, χωρίς άγχος, μουρμούρα και εκνευρισμούς.Και μάλιστα, θυμάμαι έντονα πόσο θυμώναμε ως παιδιά, όταν οι μεγάλοι ανακατευόντουσαν στα πόδια μας όταν παίζαμε! Μήπως τώρα κάνουμε το ίδιο στα δικά μας παιδιά;
Δεσποτάκης Μάριος
Basketball Coach
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου